Η πρόταση συνδιαλέγεται με τη διττή φύση του Υδραγωγείου: ως μνημείο-σύμβολο ιστορικής, αισθητικής και τεχνικής αξίας και ως βαρυσήμαντο αστικό στοιχείο λόγω της κλίμακάς του και της μορφολογικής του ιδιαιτερότητας. Ως αδιαπέραστο τείχος, ως τοίχος ανάμεσα στα κτίρια της πόλης, ως τόπος κατοικίας, ως είσοδος σε εσωτερικά οικοδομικών τετραγώνων, ως πύλη, αποτελεί ένα μέσο πολλαπλών προσβάσεων, πολλαπλών ανταποκρίσεων στην πόλη.

Η ιδέα της διπλής άρθρωσης: Στο επιβλητικό Υδραγωγείο, και παράλληλα με αυτό, αρθρώνεται μια πορεία προσαρμοσμένη στο ανάγλυφο της περιοχής, πορεία-ανάδειξη του μνημείου, πορεία-συγκρότηση του περίγυρου. Κατά μήκος αυτής της πορείας, και σε συνάρτηση πάντα με το Υδραγωγείο, αρθρώνονται (ένα δεύτερο σύστημα αρθρώσεων) μια σειρά από κατασκευές-μικροπεριβάλλοντα ως ενοποιητικά στοιχεία των δύο έντονων γραμμών: του Υδραγωγείου και της σχεδιασμένης πορείας.

Πεζογέφυρες, εξέδρες-παρατηρητήρια, εκθετήρια, υφές δαπέδων και φωτισμού, η πλατεία, αποτελούν τους νέους δρόμους και τους σταθμούς της πόλης. Από τους δρόμους αυτούς και τους σταθμούς, από τις κατευθυνόμενες γραμμές-χαράξεις –από τις προθέσεις, τη δυναμική, τη γεωμετρία τους– θα μπορούσε, ακόμη, να προσδιορισθεί μια κίνηση προς την πόλη, μια κίνηση ενάντια στον μη συνεκτικό και με έλλειψη ρυθμού ιστό της.