Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός θεωρείται ως προς αυτό το οποίο μπορεί να αποδοθεί ως κείμενο και εξετάζεται με αφετηρία τα γραπτά ίχνη, τις πρώτες καταγραφές σε γραμμές και λέξεις της αρχιτεκτονικής σκέψης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ορίζεται ένα ιδιαίτερο κείμενο, το σχεδιαστικό κείμενο, τόσο εικονογραφικό όσο και γλωσσικό, του οποίου τη σημειωτική οικονομία θα διερευνήσουμε. Αντί της καθιερωμένης διάκρισης ανάμεσα στην απεικόνιση και την αρθρωμένη γλωσσικά έκφραση ως δύο εξ ορισμού ανταγωνιστικών πεδίων, τα εικονικά και λεκτικά σημεία ανάγονται για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό σε μια μονάδα σημασίας. Αναπαριστώ σε γραμμές και διατυπώνω σε λέξεις συνιστούν δύο εκφάνσεις της ίδιας χειρονομίας, της χειρονομίας του γράφειν: αποτελούν τη διπλή γραφή του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Η έννοια του σημείου όπως αυτή περιγράφεται από τον Γερμανό φιλόσοφο Edmund Husserl είναι αυτή που επιτρέπει τη συνειδητή μετάθεση από μια διάκριση των σημείων σε εικονικά και λεκτικά σε μια από κοινού θεώρησή τους στο σχεδιαστικό κείμενο ανεξαρτήτως της υλικής τους υπόστασης. Το σχεδιαστικό κείμενο περισσότερο δείχνει προς κάτι έξω και πέρα από αυτό το ίδιο, παρά εκφράζει τον δημιουργό του. Εξαιτίας αυτού, τα γραπτά σημεία του σχεδιαστικού κειμένου, λαμβάνοντας χωρικές διαστάσεις, διανοίγουν έναν χώρο, ενδιάμεσο όπως θα εξηγηθεί, αυτόν της εγγραφής, έναν χώρο επικράτειας της γραφής.