Προσεγγίζουμε τον χώρο μέσω των τόπων του, θεωρούμε τους δημόσιους τόπους μέσω της αναγκαίας επέκτασής τους ως πλέγματα εσωτερικών. Αντί της γενικευμένης προσέγγισης των δημόσιων τόπων ως ανοικτών (στους κατοίκους) περιοχών στο εσωτερικό του αστικού ιστού, αντί της προσέγγισής τους ως πεδίων εξισορρόπησης της σχέσης κενού-πλήρους στο κτισμένο, το πλέγμα των δημόσιων τόπων εμφανίζεται ως ένα ευρύτατο εσωτερικό. Επισημαίνεται μια σημαντική μεταφορά: των κάθε είδους ενεργειών από τον άνθρωπο και από τις φυσικές περιοχές εφαρμογής ή εκτόνωσής τους στο διογκούμενο μεσοδιάστημα των δικτύων με τα οποία άνθρωποι και προηγμένες μορφές της τεχνολογίας συνδέονται. Είναι κοινή πεποίθηση πλέον ότι αυτό που νοείται ως ανοικτότητα ή (μέσα σε αυτήν) αστική συλλογικότητα και από κοινού δράση δεν συνδέεται κατ’ ανάγκη με τον «φυσικό χώρο» ούτε ριζώνει στο παρελθόν. Σε αυτά τα πλαίσια, τα πλέγματα των δημόσιων τόπων λειτουργούν ως κλειστά/αυτοεγκλειόμενα εσωτερικά. Η πρόταση για το καθαυτό άνοιγμα αυτών των εσωτερικών μας υποχρεώνει να επιστρέψουμε μέσα από αυτά τα εσωτερικά στα ίδια τα πράγματα. Η ερμηνευτική αυτή προσπάθεια δεν μπορεί παρά να έχει φαινομενολογική χροιά.