Η παρούσα εισήγηση επιχειρεί να εντοπίσει τον μηχανισμό συγκράτησης-της-σκέψης που ενεργοποιείται σήμερα στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό υπό το πρίσμα της ψηφιακής γραφής. Η γραπτή απόδοση της σκέψης δεν στοχεύει πλέον στο να αποδώσει με ακρίβεια την σκέψη, αλλά είναι αποτέλεσμα διασυνδέσεων διαθέσιμων στοιχείων πληροφορίας που σχετίζονται κατά κάποιον τρόπο με αυτήν. Κατ’ επέκταση, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός περιγράφεται ως ένας μηχανισμός μεταγραφών ενός ήδη διαθέσιμου ψηφιακού υλικού, εικονικού και λεκτικού, το οποίο εκ των προτέρων συλλέγεται ανασυρόμενο από ένα εξατομικευμένο και ψηφιοποιημένο συνεχές πληροφορίας. Το τέλος των μεταγραφών ισοδυναμεί με το τέλος του σχεδιασμού, σε τέτοιο βαθμό ώστε το αρχιτεκτονικό έργο δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από το ψηφιακό περιβάλλον της ροής των μεταγραφών αδιαφορώντας τελικά για την εγκατάστασή του στον πραγματικό τόπο.